Hoxe ando un chisco máis encorvado.

(As túas verbas de onte, a borracheira, a incomprensión... e o haxís que se remata)

Chimpabas por riba da cama para espertarme (na cociña a pota coa tarta do cumpremeses de onte), agarreite pola perna, pero resistiaste a cair.

E cando te fuches souben que era mellor non dicir nada.

Notas nas portas,
confesións destas dúas semanas que me paseei polo lado escuro.
Crónicas dende o ollo do furacán como diría algún compañeiro.

Sorrisos falsos,
bicos falsos,
conversas ás agachadas no baño e na cociña.
(Eu voltándome tolo, ti lembrándome que xa o estás)
E no sofá,
no silenzo no que xa non quedaba ninguén,
sobor dos restos da festa,
pousas a túa man na miña barbiña e anúnciasme que xa todo rematou.

Debería odiarte... por facerme mentir,
por converterme en monicreque,
por meterme nunha traxicomedia esperpéntica.
Pero boeno, isto é o que teñen as variables afectivo temporais e lembro que aínda teño o meu código PUK apuntado no brazo.

Verémonos. E agardo que a próxima vez non deixe a porta aberta cando me vaia...

Digo o teu nome e penso no corpo doutra muller. Penso noutra muller e de súpeto digo o teu nome.

A orde dos factores si que altera o produto.

Stars shining bright above you

Night breezes seem to whisper "i love you"

Birds singin’ in the sycamore trees

Dream a little dream of me

Say nighty-night and kiss me

Just hold me tight and tell me you’ll miss me

While I’m alone and blue as can be

Dream a little dream of me

Stars fading but I linger on dear

Still craving your kiss

I’m longin’ to linger till dawn dear

Just saying this

Sweet dreams till sunbeams find you

Sweet dreams that leave all worries behind you

But in your dreams whatever they be

Dream a little dream of me

Coido que con esta canción por fin aprenderei a asubiar.

Pero non me servirá para lembrar as cores das paredes daquela habitación.

"Cenicienta, véte para casa..."

Comezo a blasfemar sobre o teu corpo, escenario de vómitos e orgasmos, iceberg derretido na escuma duna onda. Alguen chama. Alguen ten que marchar.

Cenicienta agora ten aranceis no peito e xa non calza zapatos de cristal. Xa non se namora de príncipes nin se adorna con colares de pérolas. E cecais non me guste así.

Creaches estrelas fugaces na miña espalda, chispas, siluetas de cans deitados no sofá dalgún bar. Estirabas o brazo e por detrás apretabas o meu pescozo. Recolliamos silenzos, badaladas.

Cenicienta agora nunca durme soa nin vestida. Xa non sinte frío e non lle fai falla roupa. A súa voz agora é un eterno xemido. E cecais non me guste así.

Unha de Silvio... que se fai preciso (coma sempre)

Variaciones

Dónde se es feliz que no haya un libro,
arrastrando piedras y señales.
Dónde hay un retrato que lleve puesta la
figura de toda la vida.

Donde el suicidio quedó inutilizado,
donde se ahogan todas las encrucijadas.
Donde termina una canción inquisitoria,
donde hay amigos de los cuerpos, finalmente.

Venga el futuro,
venga la muerte
en optimismo
para aquellos que yo sé
que, como yo,
nacieron para navegar.

Qué cosa decir y hacernos buenos
cuando terminemos de soñarnos.
Con qué ortografía se escribe la canción
que abre las siete puertas.

Con cuál disparo correremos a jardines
que nos dé humilde sensación de maravilla.
Con cuántas lámparas de aceite alumbraremos
el nacimiento de ese gran desconocido.

Venga el futuro
como el gran descubrimiento
de la ciudad que guarda sueños
y habitantes.

Tendremos niños en los ojos
y al percibir la vida
tendremos sangres en las uñas.

Pues, cómo ser feliz
sin dejar huella.

Nestas rúas houbo mortos...
aquela noite ti rías e detrás das túas orellas había un corvo que me buscaba os ollos.

A pedra tan só é pedra, e o tacto da plastilina permíteche por un momento sentirte feliz e no teu lugar (coma unha semente afogada en algodón).

Prometo unha fuxida, prometo un bico e unha aperta...

Prometo dar aquilo que nunca din, aquilo que manca as pernas e fai que te desfagas no chan coma unha cortiña rasgada polo vento.

E cando por fin diga adeus, cando por fin atope unha verba que de verdade vaia a mágoa que me produce seguir aquí, por favor dá media volta e non me mires.

Son tempos difíciles... as palabras son enfermos de tuberculose que vagan polas rúas e a miña voz é un tusido contaxioso de neumococos.

MR. EGO (un cachiño...)

Take me down to a

higher ground

To survive your

mindless sound

If you know all the people

Why are you alone?

If you know all the people

You'll be goin' down

2P B5_Déjate convencer-Ismael Serrano

Ando algo perdido...

e por iso acabo espertando en lugares estranos con xente estrana.

Agora que xa coñezo a xeografía da costa norde da Galiza, agora que conseguín reter nos meus cinco dedos as Rías Baixas teño gañas de lembrar, nestes tempos de magostos e follas marróns, aquelas proposicións indecentes que non se aceptaron cando tan só quedaba media hora para o amencer.

Cólleme do brazo, que os coches son feras salvaxes e non confío nos pasos de peóns.

Ando algo perdido...

coa cabeza chea de nubes e co estómago revolvéndose no sabor da sangría.

E aquí me quedo, cun sorriso nos beizos e un cigarro prendido dos dentes. Sospirando, pensando nos parrulos do estanque e aquel mundiño subterráneo dende o que nos espían as 24 horas do día.

E agora que visto un xersei de Pull and Bear de hai 20 anos cunha chapa do Ché, un pantalón acampanado e unhas negras botas de inverno, é cando me dou de conta de que os cabelos dunha muller son intocables e que as longas conversas debaixo dunha palmeira ás veces rematan cunha raiola de sol na fiestra.

Ando algo perdido...

coma o chisqueiro ninfómano que nalgún momento da noite decidiu fuxir de min.