Elo nº3

Calquera día pode chover aquí dentro, e entón si que che fará falta de verdade abri-lo paraugas na cafetería de faculdade (a pesar das olladas do fillo de Suso). Calquera día daremonos conta que a nosa tolemia é froito da incorporeidade que Siza lle dá ás súas obras.

Onte o arpista estaba no medio da rua do Franco. Chovía a mares. Eu pasaba cáseque só pola rúa co meu abrigo, a miña bufanda e o meu paraugas mentres el tocaba a súa eterna sinfonía de pedra golpeada tan só cun chubasqueiro e un gorriño ridículo enriba. E cada nota era o puntiño dun i que pouco a pouco, subindo polas cuadrículas da libreta, se ía convertindo en corazón.

Escoito un peixe que salta no medio da rúa... cando en realidade tan só é unha unlla que medio morre.

Son días de chuvia, efectivamente. Días nos que collo a torre da Berenguela para rascarme a modiño na caluga, mentres penso en promesas malditas, en atopar polas vías prohibidas todo aquilo que busquei, con Blowing in the Wind de fondo. Días que prefiro andar baixo a chuvia e empaparme para coñecer a vida daqueles doentes dos anos 50 expulsados do hospital. Días de dor de barriga e flegmas nos pulmóns. Días de desenchufar (pero con máis perigo a un cortocircuito) e estar só.

Confundinme de paraugas ao saír desta casa, e mentres volto a subir para buscalo vou pensando que o destino é un dedo erguido apoiado no teu naris que che convida a un chupiño cos ollos cravados en ti. A súa boca pronuncia: "di que sí, só por esta noite", e ti apartas o dedo e contestas: "no, tía,no. No te ralles...". E vou baixando de novo a saltos as escaleiras, enganchando o mango do meu paraugas nas barras e aprendendo unha boa imitación do voo sen motor. Deixo a Outeiriño lendo a John Cage coa boca chea de bombóns poñendo a voz de El-Rey.

Hai dous borrachos pola rúa de Carretas que me dan a razón: Estes días non para de chover.