aaaaaaaaaaaauuuuuuuuuuuuuuuuH!

vai tempo que non encho de cores as paredes da miña habitacion

(aínda que queden mal)

xa pasaron aqueles tempos nos que eramos ciberneticamente empalagosos

-coma unha abella emborrachada de pole-

e agora ao igual cás augas
paseo furibundo polos bares de sempre

{e custa cuspe capturar catro caracteres

para acomodarse na fazula baleira

dunha lúa chea}

porque as terrazas agora están apoiadas na barra
e o aire libre é o mellor para contar historias

{tento recuperar espazo público

pero paseo por unha alfombra vermella

sen premio ao final}

custa sangue subir en silenzo até o ceo

para ser extraterrestre e espiar-

te a ti cando te ves a cara
no precioso charco de auga que deixou aquel paxaro que se derretiu

e poder pensar en ti
seguindo parámetros de análise e comprensión
que nada teñan que ver nin co amor
nin cos teus cadrís

vai tempo que non colgo as bandeiras nin as fotos
e non me sinto mal
e tampouco me parce mal
(alomenos durante o 12% da cantidade
de tempo diario que consumo)