gran verdade:

los pájaros de la mañana se alimentan de despojos,
de algas que arrancaron de los sueños.

ate o sábado agardo non voltar atopar pombas roendo as cousas que me foron caindo no chan ao longo noite

os chisqueiros

os preciosos papeis esmagados

as mans e os tactos

os portais e as bufandas

as presenzas que buscas e non atopas

as presenzas que atopas e vas ou vante deixando

as oportunidades perdidas
os berros e os puños

os pantalóns á altura do nocello

esa ollada aquela boca

esa tristeza aquela ledicia

o paraugas que se racha

a coroa de frores que te puxeches

...

(o camiño máis melancólico é o remuíño no que se converte a rúa do pombal entre as 8 e as 12 da mañá )