Quedabas alí cunha pelusa no ombreiro.

Ti sorrías tan tranquila, conversando, berrando ás veces...

mais eu tan só me fixaba nesa pelusiña tan cerca do teu pescozo.

Unha pequena araña rubindo a inmensidade do verde e azul do teu vestido...

Ás veces eres coma Lucifer.

Perdoa que cho diga,

pero como permites que esa pelusa se quede aí, vixiándote agazapada,
tan silenciosa, tan mainiña...?

Como permites esa invasión?

Seguro que está imaxinándote-pensándote-soñándote.

E nembargantes

se algunha vez é

unha das miñas pestanas as que sen querer

se pousan nas túas meixelas,

ti eres a que reviras e renaces,

a que revolves e rebelas,

a que retrasas e revolucionas

as pelusas da miña cara

Ás veces eres coma Lucifer

tentando provocar barricadas en cada soño de ollos abertos

Lembras aquel día que Fausto se reencontrou con Xulieta?

(Cinsenta deixara as rúas moi mal barridas
e tódolos gatos ían con pelusas violetas na caluga)