"Cenicienta, véte para casa..."

Comezo a blasfemar sobre o teu corpo, escenario de vómitos e orgasmos, iceberg derretido na escuma duna onda. Alguen chama. Alguen ten que marchar.

Cenicienta agora ten aranceis no peito e xa non calza zapatos de cristal. Xa non se namora de príncipes nin se adorna con colares de pérolas. E cecais non me guste así.

Creaches estrelas fugaces na miña espalda, chispas, siluetas de cans deitados no sofá dalgún bar. Estirabas o brazo e por detrás apretabas o meu pescozo. Recolliamos silenzos, badaladas.

Cenicienta agora nunca durme soa nin vestida. Xa non sinte frío e non lle fai falla roupa. A súa voz agora é un eterno xemido. E cecais non me guste así.