Aquí vai unha das mellores lembranzas que teño da miña vella bitácora (aínda pendente de Epílogo e quen sabe se algunha obra póstuma): un comentario que me deixou unha compañeira de clase e que conseguiu lembrarme daqueles días nos que me ría dos músculos do seu antebrazo pero admiraba esa ollada perdida que sabe Deus onde se atoparía.
Eran días de catarros, de adiccións á clorhexidina e programas de radio para Pousa mentres comezabamos a coñecer Compostela.
Todo era máis sinxelo e había partidas de xadrez que aínda non encomezaran...

Descubrín a humanidade/
no máis inhumano dos apartheids./
Non sei se é o aceite o denso,/
ou é a auga./
Pero hai profundidade nese teu corpo vertical/
Cando te negas a aboiar no Mar Negro./

Plaza de Galicia./
Chove./
Xa non hai ninguén a rúa./
Só un par de flores mustias/
e unha caixa de Angileptol/
na porta do Zara.

(perdón polas correccións lingüísticas)