Semellaba un voitre, paciente e manso ata que ataca. Levaba xa hora e media nunha esquiniña do escenario, seguindo os ritmos das súas cancións, mentres Barilari berrea e anima ao público. Nalgún momento cansarase e marchará do escenario no medio dalgunha canción, non sería a primeira vez, nin a segunda...

E tal vez, mentras finxe estar tranquilo e concentrado, mentres permanece coa súa cabeza gacha e a súa perna esquerda levemente adiantada, na realidade está dubidando cómo rematará o concerto: se queimará a guitarra, se tan só arrincará as cordas e llas tirará ao público ou se sinxelamente a tirará ao aire e non se molestará en recollela.

"Y amaneció, lo sé muy bien..." Cando a luz escurece el pode percibir o corpo dunha muller subida a ombreiros do público. Queda mirandoa para os ollos e pregúntase cal pode ser o seu nome. Sara? Noelia? "Si", pensa,"ten cara de chamarse Sara". Pois ben, é o momento de ergue-la guitarra, de darlle a volta e de mordisquear as cordas e toca-las notas desta balada. As traba docemente, despacio, seguindo o ritmo da melodía, pensando que as cordas son os beizos de "Sara" e que dos dentes longos e afiados desa muller sae a máis doce música.

As primeiras horas da mañán non están feitas para min... Espertar co licor café aínda facendo burbullas de lume no estómago e pensando durante dúas putas horas sobre a morte accidental de Pierre Curie (Palabras encadeadas: diga o nome dalguen famoso que comece pola letra e).

E o semáforo non se dá posto en verde. Hai que ver, aquí estou, coma todos, esperando polo inesperado... igual que aquela muller sentada naquel banco, igual que un pai divorciado que vai a buscar ao seu fillo ao colexio. Estamos todos tan tolos!

Cruzo e aínda teño na mente a taquicardia involuntaria do xoves: as risas a soas nos portais, a intención de aganta-lo equilibrio e o esforzo de fundirme coa cama para non unirme ao centrifugado súpeto no que se convertera o mundo. Por fin chego á zona vella, un intre de paz...

Paga-la matrícula (cunha porta do banco que non dá aberto cando lle premes o botón), entrega-los papeis da beca ("fai falla o certificado de convivencia?", "No, no... ui, perdona si, que tenéis una abuela vivendo con vosotros", "-como non me dean a beca pola túa culpa, so mamón!!!!-") e devolver un libriño de Vidal Bolaño á Xeral.

Buffffffff, coido que vou voltar deitarme...
Puta augardente con cafeína!!!

Oian

Oian: se acenden as estrelas
é porque alguen as precisa, verdade?
é que alguen arela que estean,
é que alguen chama pérolas a esas cuspitinas.
Rebufando trebóns de pó
do mediodía penetra ata Deus,
teme ter chegado tarde, chora.
Bícalle a man carniseca,
implora que poñan sen falla unha estrela,
xura que non soportará este tormento inestelar,
e logo anda preocupado,
aínda que aparenta calma.
Di a alguen:
Agora non estás mal, eh?
Va que xa non tes medo?
Oian: se encenden as estrelas
é porque alguen as precisa, verdade?
É indispensábel que toda-las noites encol dos tellados
prenda ainda que sexa unha soa estrela.

Vladimir Maiakovski

Cuadrado branco sobre fondo branco, de Kazimir Malevich (1918)

Elo nº3

Calquera día pode chover aquí dentro, e entón si que che fará falta de verdade abri-lo paraugas na cafetería de faculdade (a pesar das olladas do fillo de Suso). Calquera día daremonos conta que a nosa tolemia é froito da incorporeidade que Siza lle dá ás súas obras.

Onte o arpista estaba no medio da rua do Franco. Chovía a mares. Eu pasaba cáseque só pola rúa co meu abrigo, a miña bufanda e o meu paraugas mentres el tocaba a súa eterna sinfonía de pedra golpeada tan só cun chubasqueiro e un gorriño ridículo enriba. E cada nota era o puntiño dun i que pouco a pouco, subindo polas cuadrículas da libreta, se ía convertindo en corazón.

Escoito un peixe que salta no medio da rúa... cando en realidade tan só é unha unlla que medio morre.

Son días de chuvia, efectivamente. Días nos que collo a torre da Berenguela para rascarme a modiño na caluga, mentres penso en promesas malditas, en atopar polas vías prohibidas todo aquilo que busquei, con Blowing in the Wind de fondo. Días que prefiro andar baixo a chuvia e empaparme para coñecer a vida daqueles doentes dos anos 50 expulsados do hospital. Días de dor de barriga e flegmas nos pulmóns. Días de desenchufar (pero con máis perigo a un cortocircuito) e estar só.

Confundinme de paraugas ao saír desta casa, e mentres volto a subir para buscalo vou pensando que o destino é un dedo erguido apoiado no teu naris que che convida a un chupiño cos ollos cravados en ti. A súa boca pronuncia: "di que sí, só por esta noite", e ti apartas o dedo e contestas: "no, tía,no. No te ralles...". E vou baixando de novo a saltos as escaleiras, enganchando o mango do meu paraugas nas barras e aprendendo unha boa imitación do voo sen motor. Deixo a Outeiriño lendo a John Cage coa boca chea de bombóns poñendo a voz de El-Rey.

Hai dous borrachos pola rúa de Carretas que me dan a razón: Estes días non para de chover.

Et Paris qui bat la mesure
Paris qui mesure notre émoi...

Paseaban de noite baixo o mantiño púrpura daquela noite parisina. Eran estranos naquela cidade e estranos para eles mesmos. El viña dunha viliña galega a carón do mar e tocaba coa guitarra cancións de Ismael Serrano e Silvio nalgún recanto da rúa Gay-Lussac. Ela era unha rapariga de dezaseis anos fuxida de casa, desas de minisaia e maquillaxe polas noites, de sorriso que significa gañas de aprender da vida e mans que semellan redes onde adoitan cair os peixes despistados.

"Acuchillo estrellas y grita la gente al ver...". Cando el estaba cantando esta canción comezara a chover. Ela pasaba rápida pola rúa co seu paraugas e non dubidou en abrigar ao desfarrapado guitarrista que lle encantara con esas cancións nun idioma que non coñecía. "Merci beaucoup", farfullou el cun perfecto acento galego. Ela botou unha risa pequeniña coma unha formiga que se pasea pola caluga e botaron a andar mentres se preguntaban os nomes e as vidas.

Agora xa non chovía e paseaban tranquilamente. El facíalle rir e eran coma nenos pequenos perdidos nun bosque máxico e feliz, pequenos pero grandes e demasiado adultos no seu interior.

Ela sacou unha bolsiña de gominolas, o perfecto sabor doce para esa noite. Cunha finxida curva tímida na boca, el pediulle unha. Cruce de olladas (moi cercanas) e algo que se pousa na mesma man coa que o guitarrista pulsa as cordas.

Era un corazón, deses de fresa, laranza e azucre.

Pareceulle tan marabilloso coma unha declaración de amor, pereceulle que lle acabaran de entregar o máis valioso que podería ter unha persoa. Ansioso, el precisaba algo máis, un dato máis, unha resposta máis... e por iso pediulle outra gominola.

Entón, ela deulle unha desas con forma de Coca-Cola.