Época de exames

Cambio de hábitos:

Durmir polo día e estudar pola noite

Deixar a cordura de lado

Auga na caluga

Sentarse na aula de abaixo...

Manifiesto electoral de Dario Fo, candidato ás eleccións primarias da Unione (coalición de centro-esquerda) do 29 de xaneiro para a alcaldía de Milán

¡Eu non son un moderado!

Se buscades un moderado, tede coidado á hora de votarme,

porque comigo córrese perigo!

Pero de verdade queredes un alcalde moderado?

O moderado é forte cos febles e feble cos fortes.

O moderado finxe resolver os problemas sen afrontalos!

O moderado fai a vista gorda ante a especulación inmobiliaria.

o moderado bota aos inquilinos das súas casas no centro

e despois as revende aos magnates da especulación.

O moderado transforma en gueto a periferia.

O moderado acepta unha escola para ricos e unha para pobres.

O moderado deixa que a cidade se volva máis e máis triste,

e aplaude os rañaceos,

onde non se ven rapaces xogando nin xente pedaleando en bicicleta.

O moderado teme disgustar aos cidadáns que contan.

E non concede a palabra aos que non teñen voz.

O moderado xamáis cambiará nada.

O moderado non resolverá o problema da contaminación

de Milán, non salvará os pulmóns setentóns dos rapaces de 5 anos.

O moderado non vos librará do tráfico, do millón

de automóbiles que, coas súas peideiras, transformaron a cidade

nunha cámara de gas.

Hoxe, ao parecer, non ser moderado é un defecto ou un delito;

ou ben un privilexio dos mozos.

Pero fan falla moitos moitos anos… para chegar a ser verdadeiramente mozos!

Milán, se a miña música che soa demasiado forte, entón quere dicir

que te estás volvendo demasiado vella.

Non hai moderado que fixera historia,

como non hai moderado que gañara un Nobel.

Eu non son un moderado

Serei un alcalde que arrisque.

Porque creo que o risco do cambio é a única resposta

correcta para quen invirte o seu voto nun proxecto para Milán.

Se vos decidides a votarme, arriscades moito…

Arriscádesvos incluso a encontrarvos, finalmente, vivindo nunha cidade mellor!

alguén deletreará os teus soños. letra a letra, latexo a latexo.

alguén debuxara unha estrela na túa fronte. alguén cantará para poder ver moverse os teus cadrís.

alguén deletreará os teus soños, e ti tan só te fixarás na súa caligrafía.

hai unha cualidade que odio d@s human@s:

a memoria,

a puta memoria.

esa memoria de "podes esquecer con quen riches pero nunca esquecerás con quen choraches". a memoria que tan só lembra dentes no chan e paraugas rotos para resgardarse da choiva áceda. a memoria moldeable pero correosa daqueles que algún día poñerán os nosos corpos detrás dunhas reixas.

a memoria,

a puta memoria.

esa memoria que lembra antes o teu número de móbil ca túa voz. a memoria que non se senta nunca nas escaleiras da Quintana, e que nunca pregunta se hoxe poderás quedar a partir das seis ou das sete e media. a memoria que nunca escribe o nome verdadeiro das cousas (o NOME, e non o nome).

a memoria,

a puta memoria.

e hoxe, sentado no Obradoiro, despois de camiñar borracho e perdido por toda a zona vella, tento relaxarme ao son dun guitarrista que canta unha canción con moitas vogais. procuro vencer a esa memoria de plastilina e lembrarme deses momentos que pasei con paxaros e personaxes de conto. lástima que este sexa un dese momentos que se queimen no ígneo futuro que está por vir e o meu corpo sexa gasoliña.

a miña memoria

a miña puta memoria

(cualidade que vou ter que explotar estes días de exames,
así que a ver que tal me vai)

"mari mariposa de noviembre
violeta de mi jardín
un racimo de canciones
de tu parra yo cogí..."

verdadeiramente, Luis Pastor atopou unha xoia en Lourdes Guerra. e na canción que lle cantan xuntos a Violeta Parra é difícil que non comecen a tremer os ollos ao ritmo do pandeiro de Luis e desexes estar nunha desas noites na praza dalgunha vila extremeña...

Aquí vai unha das mellores lembranzas que teño da miña vella bitácora (aínda pendente de Epílogo e quen sabe se algunha obra póstuma): un comentario que me deixou unha compañeira de clase e que conseguiu lembrarme daqueles días nos que me ría dos músculos do seu antebrazo pero admiraba esa ollada perdida que sabe Deus onde se atoparía.
Eran días de catarros, de adiccións á clorhexidina e programas de radio para Pousa mentres comezabamos a coñecer Compostela.
Todo era máis sinxelo e había partidas de xadrez que aínda non encomezaran...

Descubrín a humanidade/
no máis inhumano dos apartheids./
Non sei se é o aceite o denso,/
ou é a auga./
Pero hai profundidade nese teu corpo vertical/
Cando te negas a aboiar no Mar Negro./

Plaza de Galicia./
Chove./
Xa non hai ninguén a rúa./
Só un par de flores mustias/
e unha caixa de Angileptol/
na porta do Zara.

(perdón polas correccións lingüísticas)

Experimento sociolóxico nº1:

Premede de xeito continuo a tegra da frecha que aputa cara abaixo.

Ollaredes como as frases as palabras se multplican por dous e ocupan os espazos en branco do interliñado

E así é a realidade

feitos verbas voces

abrazos cancións pensamentos

lembranzas

que se repiten

e acaban por conquerir

eses espazos en branco

que ás vegadas aproveitamos para respirar

Ultimamente...

as lembranzas son mil posturas incómodas enriba dunha cadeira

Bob Dylan cantando Jokerman
e eu soñando con gañarme a vida facendo videoclips

Ultimamente...

afógome cos remuíños de auga que provocan a xente que vai e ven

as ánimas que esquivo cando vou apresurado pola rúa

a realidade de traballos e teclas que che golpean os dedos

Ultimamente...

teño ganas de facer algo
de proclamar dunha vez a nosa República Socialista
de axeonllarme ante alguen para ofrecerlle unha flor

ou de pasar noites enteiras contando historias de estrelas

(tanto das vermellas coma das amarelas)

Ultimamente falta un chisco de esperanza
e sobárdanme as arelas de atopala

Quedabas alí cunha pelusa no ombreiro.

Ti sorrías tan tranquila, conversando, berrando ás veces...

mais eu tan só me fixaba nesa pelusiña tan cerca do teu pescozo.

Unha pequena araña rubindo a inmensidade do verde e azul do teu vestido...

Ás veces eres coma Lucifer.

Perdoa que cho diga,

pero como permites que esa pelusa se quede aí, vixiándote agazapada,
tan silenciosa, tan mainiña...?

Como permites esa invasión?

Seguro que está imaxinándote-pensándote-soñándote.

E nembargantes

se algunha vez é

unha das miñas pestanas as que sen querer

se pousan nas túas meixelas,

ti eres a que reviras e renaces,

a que revolves e rebelas,

a que retrasas e revolucionas

as pelusas da miña cara

Ás veces eres coma Lucifer

tentando provocar barricadas en cada soño de ollos abertos

Lembras aquel día que Fausto se reencontrou con Xulieta?

(Cinsenta deixara as rúas moi mal barridas
e tódolos gatos ían con pelusas violetas na caluga)

Unha canción para unil@s a tod@s...

Hace días que te observo
Y he contado con los dedos
cuantas veces te has reído
una mano me ha valido.

Hace días que me fijo
no sé que guardas ahí dentro
a juzgar por lo que veo
nada bueno, nada bueno.

De qué tienes miedo
a reir y a llorar luego
a romper el hielo
que recubre tu silencio

Suéltate ya y cuéntame
que aquí estamos para eso
pa' lo bueno y pa' lo malo
llora ahora y ríe luego

Si salgo corriendo, tú me agarras por el cuello
y si no te escucho, Grita !
Te tiendo la mano tu agarras todo el brazo,
y si quieres más pues, Grita !

Hace tiempo alguien me dijo
cual era el mejor remedio
cuando sin motivo alguno
se te iba el mundo al suelo

Y si quieres yo te explico
en que consiste el misterio
que no hay cielo, mar ni tierra
que la vida es un sueño

Si salgo corriendo, tú me agarras por el cuello
y si no te escucho, Grita !
Te tiendo la mano tu agarras todo el brazo,
y si quieres más pues, Grita !

Os pensamentos

sempre

a dobre espazo.

Sempre...

Relaxarse cun cigarro

escoitando Jokerman

e pensando

(a dobre espazo

con calma

con razón)

sobre a morte accidental

de Pierre Curie

ou borracheiras

de Churchill.

Apagar o día

coa punta

dos dedos

e poñerse a pensar

sempre

en dobre espazo.