Experimento sociolóxico nº2

Calquera día pola tarde, dúas persoas quedan para tomar un café.

Supoñamos que tales suxeitos son un rapaz e unha rapaza duns 20 anos cada un que se acaban de coñecer a noite anterior, ámbolos dous borrachísimos e torpes, e que iniciaron unha conversa que rematou prolongándose ata altas horas da madrugada.

Deciden quedar dun xeito especial, demostrándose así a súa loucura: o rapaz sairá as 6.30 de Casas Reais e a rapaza á mesma hora iniciará o seu percorrido pola zona vella dende o paso de peóns da entrada da Alameda.

O punto de encontro, se o hai, o ditará o azar.

Tal vez se consuman os seus miolos pensando por que parte da zona vella andará a outra persoa, tal vez se dean conta de que este xogo é unha parvada e nunca máis volten saber nada do outro. Quizabes alguen chore, ou quizabes alguen ría...

Prometo atopar resposta práctica a este dilema

"no,
no estarás sola..."







grandísima naomi klein

rebelde e bonita

golpe de vento nos ollos

Que cabronazos os de Lamatumbá!!!!!!
Cómo a montan gordísima... veñen a asinar discos e a presentar o seu traballo para o Xabarín Club, e en realidade o que fan é emborrachar con vasos de licor-café aos seus fans. 4 ou 5 vasiños alá foron mentres os entrevistaban (había unha xornalistiña que se lle notaba a ostia de ilusionada, cuns ollos brillantísimos cando eles falaban) e o Toñito nos contaba coma unha vez foi de romaría cunha tropa de 200 colegas e un pavo de Madrid.
Logo, de volta a casa cun spray verde para facer un paraugas de moitas colores (ou para pintar algunhas obriñas que hai por aí, non sei...)
E pola noite no Avante, alí estaban os de Lamatumbá bailando, co licor-café por un euro (Senlleiro e Duarte non daban feito) !!

LUMEEEEEEEEEEE!!!!!!
(para que saia o Sol)

O amor e é unha parte moi importante do desenvolvemento na mocidade. A súa vivencia supón un xeito positivo de comunicarse cos demais, con nós mesmos/as, de sentir o noso corpo e desenvolver a nosa capacidade para o pracer. Pero con esta campaña tamén se pretende concienciar á mocidade sobre que a unión con outra ou outras persoas pódenos aportar moitas cousas, pero non nos funde nun só ser. Ningunha parella satisfai todas as nosas necesidades afectivas. Son igualmente necesarios outros “amores” (dos nosos familiares, amigas, amigos) e outras relacións con persoas coas que compartimos diversas facetas das nosas vidas. Queremos facer énfase en que a parella é unha opción non unha obriga. Pódese ter ou non ter parella. Hai outras opcións que poden resultar igualmente satisfactorias. Ninguén é por eso un bicho raro! A parella pode durar moito pero tamén pode durar pouco. Pensándoo ben a parella en realidade está composta de tres elementos: unha persoa, outra persoa e a parella. Por iso hoxe traemos estes símbolos aos institutos e as rúas da nosa cidade: Non somos medias laranxas. Somos laranxas enteiriñas!


Fronte a visións do amor romántico; que nos limitan, nos estereotipan, -ou como o da celebración de San Valentín- nos impulsan e utilizan para consumir, queremos que a mocidade se cuestione cousas como: cal é o papel que ten o amor nas nosas vidas? A que se deben os ciumes que sentimos das nosas parellas? Por que as veces tratamos mal a quen máis queremos? Por que teimamos en querer a quen non nos trata ben?

Falar da camiño inacabado da igualdade entre homes e mulleres, no que todos e todas nos temos que implicar, da necesaria liberdade e autonomía persoal para escoller con quen queremos estar, son tamén algunhas das outras cuestións que queremos por enriba da mesa nesta data.

Apostamos por unha vida intensa, alegre e libre para todas e todos, na que aprender o xeito máis saudábel de vivir o noso amor sexa unha prioridade.

Galiza Nova de Compostela e Andaina

claramente,
as rodas e os triángulos están feitos os uns para os outros

claramente,
estou dando voltas no espazo interradial do teu círculo
e iso explica a vértixe e o mareo da miña fronte

claramente,
faltan tan só catorce feiras para que as miñas fronteiras
sexan expulsadas pola GPU da túa curva perfecta

claramente,
ti es unha superficie redonda que rola e rola irmá terráquea do vento
eu son un caparazón de tres ángulos que tropeza e tropeza nos picos da pedra

claramente,
as rodas e os triángulos están condeados a separarse

Si arribeu en la vida
més lluny d'on pugui arribar,
moriré molt gelós
del que m'hàgiu avançat,
que no em sabré resignar
a no ser el millor vianant,
l'atleta més fornit
i el més frondós amant.

I no em vulgueu consolar,
només digueu-me, si de cas,
tot allò que hàgiu vist
i jo no podré mirar:
la fondària dels rius
que els meus peus no mullaran,
la fragància del cos que no podré estimar,
la immensitat d'un cel
en el qual mai no he volat,
les espurnes d'un foc
que no m'hauran cremat,
les barques que a la mar
no podré amarinar.
No em doneu consol,
no em sabré consolar.

I perquè sé que vosaltres
anireu més lluny que jo,
estic gelós i content,
molt gelós i content
de la sort que heu tingut,
de la sort que tindreu,
que tanmateix sé que mai
no he estat fornit atleta,
ni tan sols digne amant,
només un vianant.

Lluis Llach

Mrs. B

Mrs. B estaba sentada na barra. Cun cigarro roubado e a cabeza apoiada en Eisenstein, pídelle lume ao camareiro. Mrs. B estaba calada pero soñando: semelláballe ser a protagonista dunha película, pero non se sabía o guión.

Se algún día a atopades, soa e cos ollos maquillados, nalgún local da zona vella, ela poderá falarvos de exames e de perfumes. Ten poder para examinar os perfumes e perfumar os exames.

Mrs. B está condeada a precariedade, coma ti, coma min. Perténcelle un futuro de dúbidas e non ten ninguén que llas solucione. Mrs. B aprende do aire, é capaz de absorver ata o máis minúsculo átomo de osíxeno e reconvertilo nun sorriso con dous incisivos asomados.

Se lle dicides que veña convosco a bailar, ela preferirá sentarse e encorvar un pouquiño máis a súa espalda ao ritmo da música. A Mrs. B non lle gustan as palabras. Di que sería quen de expresar calquera emoción por imaxes.

E eu a deixo, sentada na barra, por uns cantos grolos de calimotxo, unhas cariocas catalanas e unha guitarra vagabunda no corazón da pedra de Compostela.

totototototototototot
titititititititititititititit

as letras tristes sorrían
e o saxofonista tocaba

tututututututututut
tirititiritirititirititirit

as rúas están soas
e hai alguen que camiña

toctoctoctoctoctoctoc
taptaptaptaptaptap

cando voltes a cidade seguirá sendo a mesma
e sobre as pedras seguirán caíndo pingueiras

pingpingpingpingpingping
buahbuahbuahbuahbuah

Snif...

macagoendiós mecagoendiós mecagoendiós mecagoendiós mecagoendiósmecagoendióamecahgoenciloas, mmecagdo9enseoxjhsbsisoienfoifdvv......

LA VIDA

INGREDIENTES:

-Un par de huevos u ovarios.
-Un vaso de ¡azúcar!
-Una balsa de aceite.
-Una tonelada de polvos.
-Un pellizco de desasosiego, aromático y fresco.
-Un chorrito de whisky.

Se mezcla todo con la batidora (hay gente que utiliza hormigoneras, pero no es lo mismo) excepto el dolor que se corta en forma de luna. Se puede añadir, según los gustos, un limón y medio limón rallados. Prestar atención a la masa o la pasta de la tarta. Cuanta más pasta menos energía se transforma. Con kilo y medio de levadura basta.
Se pone todo en un molde y se mete al horno.
Antes de sacar la Vida del horno, se puede poner por encima mermelada de albaricoque.
Dejar reposar y después servirla generosamente.

Nota: Esta receta no suele salir a la primera. Insistir.

Ángel Petisme